خلق محیط فیزیکی جذاب و دارای کیفیت بالا همراه با دسترسی های خوب همیشه امکان پذیر است. فضاهای شهری نباید مجموعه ای از کپی های بیگانه و یا نامتناسب و ناآشنا باشند که در همه جای دنیا دیده می شوند. مردم مکان های ساده و بین المللی نمی خواهند، مکان هایی خاص و یکتا را می طلبند. اهمیت چهره ی شهر و فضاهای شهری را در هنگام شب نیز نباید نادیده گرفت. محیط های شهری نیز باید در کل دارای ساختمان های متوسط، چندعملکردی، مناطق خرید، تجارت و تفریح باشند و ساختمان های بلندتر باید با دقت مکان گزینی شوند تا تنوع توپوگرافیکی را بهبود بخشیده و باعث محو محیط های ارزشمند نشوند.         

انسان موجودی خود آگاه، آزاد و آفریننده که همه خصوصیات دیگرش از اینها سرچشمه می گیرد در کنار دنیایی سرشار از عشق و زیبایی، تشنگی و مصائب زندگی می کند. پس در طول زمان حرکت می کند تا خود و جهان پیرامون را بشناسد و در نتیجه ارتباط برقرار می کند، دنیا را مخاطب قرار می دهد و دنیا نیز به او پاسخ می دهد . انسان با عدم ادراک خود و رابطه اش با جهان پیرامون دچار هراس می شود. پس در پی یافتن آرامش خاطر است، تعلق خاطر در این میان پناهگاهی است تا انسان را از تعلیق رهایی بخشد و او را به پایگاه هایی از هستی پیوند بزند. انسان برای شناخت خود و برای بدست آوردن هویت خود شروع به تلاش می کند . سعی دارد که از طریق دریافتن تشابهات و تمایزات خود با دنیای بیرون به شناختی نسبی از خود برسد. برای این کار یا سعی می کند با یافتن تکیه هایی از وجود خود در دنیای بیرون به نوعی به خود نزدیک شود و با خود ارتباط برقرار کند و یا با دیدن وجوه تمایز بین خود و دنیای بیرون، مکمل خود را بیابد تا زمینه مقایسه پیش آید و خود را بهتر درک کند.

در دانش – فن – هنر طراحی شهری بحث زیبایی شناسی به معنای مجموعه عواملی است که حظ استفاده کنندگان از فضای شهری را موجب می گردد. طراح شهری در ایجاد حظ برای شهروندان بایستی چارچوب های بسیاری را رعایت کند: قابلیت استفاده، ساختار، سلسله مراتب، مسائل مالی، ضوابط و مقررات و … . واقعیت آن است که سعی در نزدیک شدن زیباشناسی به طراحی شهری، مثل نزدیک شدن به سایر اصول اجتماعی یا اخلاقی، اغلب به تنگناهای پیچیده ای منجر می شود که طراح شهری وظیفه حل آن ها را بر عهده دارد.